Στις 14 Ιουνίου του 1982, παρακολούθησα τους Βρετανούς να μπαίνουν κουρασμένοι, αλλά θριαμβευτές στο Port Stanley, καθώς οι δυνάμεις της Αργεντινής στις Νήσους Φώκλαντ παραδίνονταν. Εκείνη την ημέρα, όπως μπορούμε να δούμε με επώδυνη διαύγεια 31 χρόνια αργότερα, ήταν το πιο «υψηλό» επίτευγμα των βρετανικών στρατευμάτων από το 1945.

Η πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ είχε σωθεί από την καταστροφή. Μια βάναυση δικτατορία της Νότιας Αμερικής «έσβησε». Το Βασιλικό Ναυτικό και οι Ειδικές δυνάμεις αλεξιπτωτιστών είχαν νικήσει ένα όχλο Αργεντινών στρατιωτών -οι οποίοι ήταν ξεκάθαρα πιο αδύναμοι – σαν να παίζει η Γουίγκαν κόντρα στη Manchester United.

Ήρθαμε πίσω στην πατρίδα σε μια ομίχλη ευφορίας για να συναντήσουμε τον βρετανικό λαό το ίδιο χαρούμενους. Το φάντασμα της κρίσης του Σουέζ το 1956, μια μεγάλη εθνική ταπείνωση, επιτέλους ξεχάστηκε. Είχαμε επαναβεβαιώσει την περήφανη πολεμική κληρονομιά του έθνους. Οι Αργεντινοί ανακάλυψαν ότι ανεξάρτητα από την ανδρεία τους στο ποδόσφαιρο και στην Φόρμουλα Ένα, ο βρετανικός στρατός ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής στους μικρούς αποικιακούς πολέμους .

Αλλά όλα αυτά συνέβησαν πριν από τρεις δεκαετίες . Και δυστυχώς για τον βρετανικό λαό, οι εκάστοτε πρωθυπουργοί επιδιώκουν να αναδημιουργήσουν μια «στιγμή Φώκλαντ» για τις δικές τους, προσωπικές, πολιτικές σκοπιμότητες.

Ο Τόνι Μπλερ εμπιστεύτηκε σε έναν συνάδελφο στη δεκαετία του ’90, ότι το μάθημα των Φώκλαντ ήταν ότι «στους Βρετανούς αρέσουν οι πόλεμοι». Αυτή ήταν μια πολύ λάθος εκτίμηση, την οποία πλήρωσε το έθνος τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Αυτό που αρέσει στους Βρετανούς είναι οι νίκες που συμβαίνουν γρήγορα και φτηνά, και εξυπηρετούν τα εθνικά μας συμφέροντα.

Αντίθετα αυτό που έχουμε βιώσει , είναι μια διαδοχή πολέμων και στρατιωτικών επεμβάσεων που κάποιες φορές μας ωφελούν ελάχιστα – όπως στο Κοσσυφοπέδιο και στη Σιέρα Λεόνε – αλλά τις περισσότερες φορές οδηγούν το έθνος στην έξοδο , τη θυσία και την αποτυχία.

Έτσι, με μια κυκλική διαδρομή , φθάνω πίσω στο «νοσοκομείο», όπου η πρωθυπουργία Ντέιβιντ Κάμερον υποβάλλεται σε χειρουργική επέμβαση έκτακτης ανάγκης μετά την ταπείνωση του στην ψηφοφορία του κοινοβουλίοιυ την Πέμπτη το βράδυ για τη Συρία.

Ο πρωθυπουργός μας προσπάθησε να ακολουθήσει τον Anthony Eden στην περίπτωση του Σουέζ και του Τόνι Μπλερ στο Ιράκ, για την έναρξη μιας περίεργης στρατιωτικής περιπέτειας – και το Κοινοβούλιο ματαίωσε με συνοπτικές διαδικασίες.

Θλιβερή μέρα ή νίκη της Δημοκρατίας;

Είναι αυτή μια θλιβερή ημέρα για τη Βρετανία, αποκαλύπτοντας ότι μια πάλαι ποτέ μεγάλη δύναμη και ο ηγέτης της, κάθονται πλέον στα αυγά τους λόγω της ψήφου φοβισμένων άγγλων βουλευτών;

Ή μήπως είναι, αντιθέτως, όπως θα υποστηρίξω, μια ωραία μέρα για τη δημοκρατία και μια ρεαλιστική υπενθύμιση σχετικά με τη δικαιωματική θέση της χώρας στον κόσμο; Ας ξεκινήσουμε με λίγο ιστορία.

Η Βρετανία βγήκε από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως νικητής. Αλλά, ενώ οι ΗΠΑ είχαν μεγάλο κέρδος σε μετρητά, η χώρα μας είχε χρεοκοπήσει από τη σύγκρουση. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η υποχώρηση από τις αποικίες μας απαιτούσε επαναλαμβανόμενες, ακριβές στρατιωτικές επεμβάσεις στην Ινδία, την Παλαιστίνη, την Κύπρο, την Κένυα και την Μαλαισία.

Ένας μεγάλος στρατός έπρεπε να κρατηθεί στην Ευρώπη να αντιμετωπίσει τη σοβιετική απειλή. Καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όπως στην Κορέα το 1950, μας ώθησαν στα όρια και εξάντλησαν τις αντοχές μας σε πόρους.

Αλλά ακόμα και οι κυβερνήσεις των Εργατικών ήταν αποφασισμένοι να διατηρήσουν το στάτους της Μ. Βρετανίας ως μεγάλη δύναμη. Ο Gladwyn Jebb, ο πρεσβευτής μας στα Ηνωμένα Έθνη , τηλεγράφησε τις πρώτες ημέρες μετά την κομμουνιστική εισβολή της Νότιας Κορέας, ότι η Βρετανία πρέπει να «διορθώσει την εντύπωση ότι οι αμερικάνοι αγωνίζονται μόνοι τους… Είναι πολύ επιθυμητό δείξουμε ότι οι ΗΠΑ είναι μόνο μία από τις ομάδες από τις οποίες συμμετέχουν, η κάθε μία ανάλογα με τις δύναμη της».

Ανοησία η «ειδική σχέση» με τις ΗΠΑ

Όμως , ενώ η Downing Street επιδιώκει την «ειδική σχέση» με τις ΗΠΑ με μια θέρμη που θυμίζει απόγνωση, οι Αμερικανοί ήταν πάντα πολύ πιο κυνικοί.

Οι αμερικάνοι χαιρέτισαν τη βρετανική υποστήριξη στην αντιμετώπιση της σοβιετικής απειλής , αλλά όποτε δεν τους βόλευε η κατάσταση, μας παρατούσαν. Αυτό συνέβη πιο εμφανώς τον Νοέμβριο του 1956, όταν οι βρετανοί και οι γάλλοι εισέβαλαν στην Αίγυπτο, για να πάρουν πίσω τη διώρυγα του Σουέζ, η οποία εθνικοποιήθηκε από τον Πρόεδρο Νάσερ.

Οι Αμερικανοί αποφάσισαν η περιπέτεια ήταν ένα τεράστιο λάθος – όπως πράγματι ήταν. Έτσι απέσυραν την στήριξη τους στο εγχείρημα, απειλώντας μάλιστα να σταματήσουν την υποστήριξή τους για τη στερλίνα. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Anthony Eden υποχρεώθηκε να αποσύρει το στρατό, και αμέσως μετά παραιτήθηκε.

Τα όρια της βρετανικής δύναμης και η απόλυτη παράδοση μας στη βούληση και στις ιδιοτροπίες των ΗΠΑ, ήταν πλέον οδυνηρά οφθαλμοφανή.

Ο βρετανικός αυτοσεβασμός υπέστη πλήγμα στο Σουέζ. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο στρατός πραγματοποίησε ορισμένες σημαντικές δραστηριότητες – για παράδειγμα κατά των Ινδονήσιων στο Βόρνεο – αλλά ποτέ ξανά μια βρετανική κυβέρνηση δεν ρίσκαρε τόσο πολύ όσο αυτή του Eden.

Ίσως η μόνη η λογική και οξυδερκής πράξη της θητείας του πρωθυπουργού Χάρολντ Ουίλσον το 1964-1970, ήταν η άρνηση του να στείλει τα στρατεύματά μας στο Βιετνάμ, όσο και αν παρακαλούσαν οι ΗΠΑ. Συμβιβαζόμασταν με το γεγονός ότι η Βρετανία δεν είναι πλέον μια μεγάλη αυτοκρατορική εξουσία, αλλά, αντίθετα, μια μεσαίου μεγέθους ευρωπαϊκή χώρα με παραδοσιακά ασταθή οικονομία.

Στη συνέχεια ήρθε το έπος της κ. Θάτσερ στα Φώκλαντ, η οποία έκανε πολλά για να αναβιώσει το ηθικό του έθνους μας. Στα χρόνια που ακολούθησαν, όχι μόνο βιώσαμε μια οικονομική και βιομηχανική ανάκαμψη, αλλά μοιραστήκαμε τη δόξα των νικητών του Ψυχρό Πόλεμο, όταν η ΕΣΣΔ υπέστη οικονομική και πολιτική κατάρρευση. Η Βρετανία, καθώς η Σιδηρά Κυρία συχνά δήλωνε, μπορούσε να περπατήσει και πάλι με το κεφάλι ψηλά.

Ήταν αποφασισμένη ότι θα πρέπει να διαδραματίσουμε και πάλι σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια σκηνή. Κατά την τελευταία εβδομάδα της πρωθυπουργίας της το 1990, όταν οι Ιρακινοί εισέβαλαν στο Κουβέιτ, πίεσε τον πρόεδρο Μπους τον πρεσβύτερο να πολεμήσει. Με μεγάλη δυσκολία, μια αδύναμη, μικρή βρετανική στρατιά εντάχθηκε στον αμερικανικό στρατό στην ανακατάληψη του Κουβέιτ, την άνοιξη του 1991.

Ωστόσο, αυτό αποδείχθηκε σχεδόν η τελευταία φορά που μια βρετανική στρατιωτική επιχείρηση στο εξωτερικό είχε γρήγορο και αίσιο τέλος. Κατά τα τελευταία 22 χρόνια , οι διάδοχοί της Θάτσερ έχουν στείλει επανειλημμένα στρατεύματα να κάνουν καλές πράξεις σε έναν πονηρό κόσμο.

Οι Αμερικάνοι μας χρειάζονται μόνο για πολιτική κάλυψη

Αυτές μας έκαναν να δεχθούμε κάποιες σημαντικές αλήθειες: το να νικήσουμε τους Αργεντινούς ήταν πολύ πιο εύκολο από «τους πολέμους μεταξύ των ανθρώπων» στις μουσουλμανικές κοινωνίες. Οι εκστρατείες αυτές δεν είχαν καθαρή κατάληξη – ή νίκες.

Οι ένοπλες δυνάμεις μας είναι πλέον ελάχιστες, ειδικά όταν συγκρίνονται με εκείνες των Αμερικανών. Θυμάμαι έναν πρώην Αρχηγό του Επιτελείου να λέει κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ το 2003: «Οι Αμερικανοί δεν χρειάζεται τα στρατεύματα ή τα αεροπλάνα μας – μπορούν να επιτύχουν ό, τι θέλουν από μόνοι τους. Μας θέλουν μόνο για να τους παρέχουμε πολιτική κάλυψη».

Στρατιώτες και οι στρατηγικοί γκουρού τους οποίους σέβομαι, πιστεύουν ότι η Βρετανία πληρώνει ένα δυσανάλογα υψηλό τίμημα για να συμμετέχει με τις ΗΠΑ στο πεδίο της μάχης. Λίγοι αμερικάνοι έχουν παρατηρήσει ακόμη και την παρουσία μας στο Ιράκ και το Αφγανιστάν: τα μεγάλα αμερικάνικα βιβλία, αφιερώνουν μια ή δύο σελίδες στο βρετανικό ρόλο σχετικά με αυτές τις εκστρατείες.

Δεύτερον, είναι μάταιο να περιμένουμε ευχαριστήρια κάρτα για την υποστήριξή μας. Αγαπητέ, ακόμη και ο «φίλος» Ronald Reagan έβαλε εμπόδια στη κυρία Θάτσερ κατά τη διάρκεια του πολέμου των Νησιών Φόλκλαντ, αναγκάζοντας κατάπαυση του πυρός για να σώσει τα Αργεντινούς από την ήττα.

Ένας ανώτερος υπάλληλος του γραφείου Εξωτερικών μου είπε με νόημα το 2003: «Έχουμε ρισκάρει πάρα πολλά για να στηρίξουμε την Αμερική στο Ιράκ . Αυτή τη στιγμή έχουμε ίσως 20 σοβαρές εκκρεμότητες με την Ουάσιγκτον για πράγματα όπως η μεταφορά τεχνολογίας και τα δικαιώματα προσγείωσης αεροσκαφών. Σε καμία από αυτές οι ΗΠΑ δεν μας κάνουν ούτε μία παραχώρηση».

Σκεφτείτε τι συμβαίνει στην BP, μια μεγάλη επιχείρηση με βάση την Βρετανία. Ήταν υπεύθυνη για μια μεγάλη διαρροή πετρελαίου στον Κόλπο του Μεξικού. Ως εκ τούτου , έχει γίνει το «κυρίως πιάτο» της αμερικανικής νομικής γιορτή κανιβαλισμού, η οποία φαίνεται πιθανό να καταστρέψει την εταιρεία.

Αντίθεση με τον τρόπο που η Exxon , μια μεγάλη εταιρεία πετρελαιοειδών των ΗΠΑ, είχε γλυτώσει πολύ αναίμακτα μετά την πετρελαιοκηλίδα του Exxon Valdez το 1989 στις ακτές της Αλάσκας. Ουσιαστικά, η BP είναι θύμα των αμερικάνικων νομικών «όρνιων» χωρίς την οποιαδήποτε επιείκεια από την Ουάσιγκτον. Η Βρετανία εξακολουθεί να έχει σημαντικά συμφέροντα και κοινές αξίες με τις ΗΠΑ, τα οποία αντικατοπτρίζονται ιδιαίτερα σε μια επικοινωνία μυστικών πληροφοριών μεταξύ τους, μεγαλύτερη από οποιαδήποτε άλλες χώρες.

Σε πολλά θέματα στον κόσμο, βρισκόμαστε στο ίδιο στρατόπεδο. Αλλά είναι ανοησία να μιλάμε για μια «ειδική σχέση». Η Αμερική και κυβερνήτες της, υπολογίζουν τη Βρετανία πολύ λίγο, και όταν το κάνουν είναι μόνο στο πλαίσιο της Ευρώπης – όπως το UKIP (Κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου) καλά θα κάνει να αναγνωρίσει .

Γιατί να το παίζουμε διεθνείς αστυνομικοί;

Εφόσον έτσι είναι τα πράγματα, γιατί οι πρωθυπουργοί μας οδηγούν σε θλίψη, προσπαθώντας να διαδραματίσουν ηγετικό ρόλο σε ένα κόσμο που κανείς άλλος δεν παίρνει στα σοβαρά; Είμαστε ακόμα ένα σχετικά σημαντικό, αν και με επισφαλή οικονομία, έθνος. Αλλά οι ισχυρισμοί ότι πρέπει να το παίζουμε διεθνείς αστυνομικοί είναι γκροτέσκοι και έχουν κατ ‘επανάληψη δεχτεί σκληρή κριτική.

Τα τελευταία χρόνια, έχουμε προσπαθήσει να βοηθήσουμε το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη να γίνουν δημοκρατικές, νομοταγείς κοινωνίες, με τεράστιο κόστος για τους βρετανούς φορολογούμενους. Δεν οδήγησε πουθενά. Έχουμε προσπαθήσει να κάνουμε τους Αφγανούς να συμπεριφερθούν πιο πολιτισμένα, για παράδειγμα να φέρονται καλύτερα στις γυναίκες και αποτύχαμε.

Έχουμε συνοδεύσει τις ΗΠΑ σε αλλεπάλληλες ξένες σταυροφορίες και δεν κέρδισαμε καμία ανταμοιβή σε κύρος, σεβασμό και ευγνωμοσύνη.

Ο ιστορικός Michael Burleigh έγραψε στο τελευταίο του βιβλίο ”Small Wars, Far Away Places” για την αποτυχία των αμερικανικών επεμβάσεων: « Ότι έκαναν οι ΗΠΑ τους καταδίκασαν ως ιμπεριαλιστική δύναμη και αυτή η σκληρή ετυμηγορία τους συνοδεύει από το Βιετνάμ». Ο Burleigh δεν είναι αριστερός , απλώς ρεαλιστής. Ο δευτερεύοντας ρόλος της Βρετανίας έχει εξασφαλίσει μόνο δευτερεύοντα μερίδιο της αχαριστίας των λαών που βοηθούν μαζί με τους αμερικάνους, ενώ σε περιπτώσεις γινόμαστε και μισητοί.

Πιστεύω ότι η Βουλή των Κοινοτήτων αυτή την εβδομάδα, θυμήθηκε καθυστερημένα τις ευθύνες του ως νομοθέτης για τον έλεγχο, ενός στελέχους με υπερ-εξουσίες, του πρωθυπουργού. Διαδοχικοί πρωθυπουργοί έχουν κάνει κατάχρηση της εξουσίας τους για να κουβαλήσουν τη Βρετανία σε ξένους πολέμους, όπως ο David Cameron ζήτησε να γίνει και στη περίπτωση της Συρίας.

Το Κοινοβούλιο τον σταμάτησε πριν καν αρχίσει η περιπέτεια και επέδειξε υποδειγματικά καλή διαίσθηση του γενικότερου συμφέροντος της κοινωνίας. Δεν υπάρχει τίποτα για τη Βρετανία στη Συρία και τίποτα για τον συριακό λαό από τις Ένοπλες Δυνάμεις μας.

Άκουσα έναν υποστηρικτή του Cameron χθες: «Αλλά πώς θα αισθανόμαστε αν η Αμερική, που υποστηρίζεται από τη Γερμανία και τη Γαλλία , αναλάβει στρατιωτική δράση στη Συρία και εμείς δεν είμαστε εκεί;»

Αρκετά καλά, είναι η απάντησή μου σε αυτό. Καθώς η Αμερική σηματοδότησε χθες το βράδυ ότι είναι έτοιμη να επιτεθεί στη Συρία, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι, υπέδειξε τη Γαλλία ως την «αρχαιότερη σύμμαχος της Αμερικής». Αυτό ήταν μόνο μια πρόγευση από πολύ σκληρότερα σχόλια που θα έχουν στόχο τη Βρετανία από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Θα πρέπει να τους αποδεχθούμε χωρίς ντροπή ή θυμό, ως το τίμημα της απόφασης του Κοινοβουλίου. Εάν η παρέμβαση στη Συρία είναι επίφοβη, όπως πολλοί έξυπνοι άνθρωποι – συμπεριλαμβανομένων κορυφαίων των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ – πιστεύουν ότι είναι, τότε πολύ καλά είμαστε έξω από αυτό, όπως ήμασταν έξω από το Βιετνάμ.

Αυτό το επεισόδιο προκαλεί βλάβη στην αγγλο -αμερικανική σχέση, κυρίως επειδή καθιστά τον πρωθυπουργό σχεδόν ανόητο, αφού αυτός ήταν που έδωσε τόσο πολεμοχαρείς συμβουλές στον Πρόεδρο Ομπάμα για τη Συρία.

Αλλά όπως προανέφερα, οι ΗΠΑ μας κάνει ελάχιστες χάρες έτσι κι αλλιώς. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι η Γερμανία υπολείπεται ως διεθνής δύναμη επειδή οι ΗΠΑ μοιράζεται λιγότερα μυστικά ασφαλείας μαζί με το Βερολίνο, σε σύγκριση με το Λονδίνο;

Γελοίες αξιώσεις της ηγεσίας

Οι Βρετανοί είναι ορθώς κουρασμένοι από τις αξιώσεις των ηγετών τους να συμπεριφέρονται αλαζονικά στη διεθνή σκηνή. Το θέμα δεν είναι αν θα υποβαθμιστούμε σαν έθνος, αλλά να υιοθετήσουμε μια ρεαλιστική άποψη των εθνικών περιορισμών μας . Εμείς και οι κυβερνήσεις μας , θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας πρώτα στο εσωτερικό, ώστε να στρώσουμε τα οικονομικά , βιομηχανικά, κοινωνικά και πολιτικά μας θέματα. Θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τις γελοίες αξιώσεις της ηγεσίας, τις οποίες αγαπούν μόνο όσοι κάθονται στην Downing Street.

Δεν είμαι ούτε ειρηνιστής ούτε υποστηρικτής του απομονωτισμού. Αναγνωρίζω εύκολα την ανάγκη , σε σπάνιες περιπτώσεις , να γίνει χρήση βίας για την υποστήριξη των εθνικών μας συμφερόντων και για αυτό λυπάμαι για τις αμυντικές περικοπές αυτής της κυβέρνησης .

Όμως, οι τωρινοί και οι πρόσφατοι πρωθυπουργοί αποδείχτηκαν πάρα πολύ πρόθυμοι να παίξουν παιχνίδια πολέμου στο όνομά μας. Είναι θετικό το γεγονός ότι η Βουλή των Κοινοτήτων αυτή την εβδομάδα απέσυρε με συνοπτικές διαδικασίες αυτό το προνόμιο από τον David Cameron .

Πηγή: Daily Mail

Επιμέλεια Μετάφρασης: Γιώργος Καλλίνης
via http://ilesxi.wordpress.com/2013/09/03/%CE%AE%CF%81%CE%B8%CE%B5-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%B7-%CE%B2%CF%81/#more-7767