Ο φετινός είναι σταυρωτής. Ούτε γέλια κάτω από την κληματαριά, ούτε ταξίδια με το βλέμμα χαμένο στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Τα έκοψε με τις ριπές των αυτοποιημένων μέτρων ο σύγχρονος ήρωας της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος μάλιστα επιφυλάσσει και τα χειρότερα για το μέλλον αυτού του λαού, το μέλλον του Ταντάλου: «Η Ελλάδα δεν έχει σε καμία περίπτωση περάσει ακόμη το βουνό», δήλωσε, σύμφωνα με το ΑΜΠΕ, από τη χώρα του συννεφιασμένου καλοκαιριού και υπόσχεται δια βίου δοκιμασίες για τον Έλληνα, τέτοιες που όχι μόνο θα ικανοποιούν την παρέα του Βερολίνου και της Φραγκφούρτης, αλλά θα την εμπνέουν και για νέες ακόμα πιο σκληρές και πιο παραδειγματικές για όλους όσους δεν ανήκουν στη δική του ξεχωριστή φυλή της ανωτερότητας.
Ο Γερμανός Ρισελιέ, αυτός ο αξιωματούχος που χαράσσει πολιτική για λογαριασμό της καγκελαρίας του και της Ευρώπης ολόκληρης, ομολογεί ότι τον ενοχλεί αφάνταστα η ύπαρξη του ελληνικού κράτους. Δεν το λέει έτσι ακριβώς, αλλά αυτό εννοεί όταν προαναγγέλλει την τελική επίθεση για την οριστική διάλυση του δημοσίου. Και την αντικατάστασή του από αποτελεσματικότερες υπηρεσίες, προφανώς με ομοεθνείς του διοικητές. Οσονούπω. Από το φθινόπωρο, και αφού το κόμμα της κυρίας του έχει κερδίσει τις λαμπρές δάφνες των εκλογών… Και στέλνει σε πελάγη ευτυχίας αυτούς που δεν γελούν ποτέ (για καλό). Αυτούς που μισούν τον κόσμο και ονειρεύονται μια απέραντη κοινωνία από «κούληδες» (κατά το κινεζικό πρότυπο), είλωτες (κατά το αρχαίο Σπαρτιατικό), χαμάληδες (κατά το τουρκικό) ή γκασταρμπάιτερς (κατά το πρότυπο του μεταπολεμικού «γερμανικού θαύματος»), που θα τους υπηρετούν, θα παράγουν τη χλιδή και θα τρέφουν τη ματαιοδοξία τους. Τους ευρωπαίους άρχοντες της Κομισιόν, που αποφάνθηκαν ήδη, λίγο πριν αναχωρήσουν για τις δικές τους διακοπές: «Η διεθνής διάσωση της Ελλάδας αντιμετωπίζει ένα έλλειμμα της τάξης των 3,8 δισ. ευρώ για το διάστημα από τώρα μέχρι το τέλος του 2014».
Είκοσι τέσσερις λέξεις. Ένας αριθμός. Μισό ακόμα έτος. Και για την ακρίβεια, λιγότερο από μισό. Το οποίο θα χαράξει το μέλλον μιας εικοσαετίας. Τουλάχιστον. Ειλικρινέστεροι για τον πραγματικό στόχο του περίφημου προγράμματος διάσωσης (της Ελλάδας) δεν μπορούσαν να γίνουν. Φόρου υποτελείς θέλουν τους Έλληνες, ες αεί. Να δουλεύουν για να παράγουν φόρους, τους οποίους θα καρπούνται αυτοί. Για ένα πιάτο φαγητό. Ίσα που να τους διατηρεί στη ζωή, όσους διατηρεί, για να μπορούν να εργάζονται χάριν του εμπνευσμένου προγράμματος. Ούτε αξιοπρεπής μισθός, ούτε κοινωνική ασφάλιση, ούτε το καταφύγιο της κατοικίας εξασφαλίζονται με το πρόγραμμα. Ούτε τα κοσμήματα της μητέρας (όσα δεν έχει αρπάξει πια ο «Ριχάρδος» και τα άλλα σαράφικα των σύγχρονων μαυραγοριτών) ούτε τα χρυσά δόντια της γιαγιάς θα μείνουν στο γεμάτο αναμνήσεις κασελάκι, το παραχωμένο στο τρίτο συρτάρι του κομό, κάτω από τα παλιά μωρουδιακά του παιδιού. Καταγράφονται όλα, χάριν ρυθμίσεων απλήρωτων χρεών, και θα αποδοθούν εν καιρώ στους πραγματικούς δικαιούχους τους. Αυτούς που μας έδωσαν δανεική τη ζωή μας και την απαιτούν τώρα πίσω.
Αδιέξοδο; Όχι. Διαρκής τιμωρία. Ήτοι, αυτοκρατορικό σύμπλεγμα. Κατά συνέπεια, καμία προσδοκία για λύτρωση δεν μπορεί να καλλιεργείται υπό το κράτος της παρούσας κατάστασης. Καμία αναθεώρηση του συγκεκριμένου προγράμματος δεν μπορεί να φέρει ανακούφιση, κι ας την προπαγανδίζουν οι εγχώριοι πολιτικοί εκπρόσωποι της Τρόικας. Τους διαψεύδει ο ίδιος ο Σόιμπλε, ο οποίος αρνείται να κατανοήσει τις ανάγκες του αδερφού του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος της ΝΔ για την κατά τα ειωθότα καλλιέργεια πλάνης ενόψει της εκλογικής απειλής. Καμία ελπίδα για τους υποτελείς. Η αναπαραγωγή, η ανατροφοδότηση και η γιγάντωση του χρέους uber alles. Τούτων δοθέντων, η οποιαδήποτε οικονομική αναπροσαρμογή είναι αδύνατη.
Διορθώσεις δεν χωρούν σε ένα τέτοιο πρόγραμμα. Η λύση θα είναι μια και θα είναι πολιτική. Με πολιτική απόφαση μπορεί να πάψει υφιστάμενο το πρόγραμμα. Με πολιτική απόφαση μπορεί να σταματήσει η καταβολή του φόρου υποτέλειας. Με πολιτική απόφαση μπορεί να παραπεμφθεί η υπόθεση του χρέους στο διεθνή λογιστικό έλεγχο, για το διαχωρισμό του σε ανέντιμο (επαχθές) και πραγματικό. Με πολιτική απόφαση μπορεί να επαναπατριστεί ο,τι από τον δημόσιο πλούτο νέμονται οι σταυροφόροι του 21ου αιώνα. Με πολιτική απόφαση μπορεί η χώρα να αποκτήσει (επιτέλους) παραγωγική ταυτότητα και να μπει στο δρόμο της ανάπτυξης. Με δυο λόγια, η επιλογή της ανεξαρτησίας έναντι της υποτέλειας είναι πολιτική. Αυτές οι δυο αντιλήψεις θα συγκρουστούν από τον Σεπτέμβριο, στον δεύτερο και καθοριστικό για το μέλλον της Ελλάδας γύρο, μετά τις εκλογές του 2012.
http://periodista.gr/greece/item/4655.htm