Στο όνομα αυτής ακριβώς της διαφθοράς, ακόμη και με την μορφή της έωλης υπόσχεσης για την πολυπόθητη καταπολέμησή της, το διαχειριστικό σύστημα της κρίσης έλαβε μέτρα εις βάρος μεγάλων κοινωνικών και δη λαϊκών στρωμάτων, ευνούχισε γενιές ολόκληρες και τις καταδίκασε στην κοινωνική εξαθλίωση, βάζοντας στο μάτι ακόμη και τα σπίτια “υπερχρεωμένων” νοικοκυραίων, που πλέον ούτε νοικοκυριό τους απέμεινε, ούτε χρεωστικό υπόλοιπο για να λογίζονται οφειλέτες.

Και πάντοτε, κάθε στιγμή πριν την ανακοίνωση ενός επαχθούς και άδικου -εν γνώσει τους- μέτρου, η ίδια επικοινωνιακή φλυαρία από τους ίδιους πάντα σπάταλους κομιστές της, περί προσπάθειας πάταξης της διαφθοράς, τιμωρίας των ενόχων και φωταγωγίας των υπόγειων διαδικασιών, που στην καλύτερη των περιπτώσεων καταλήγει σε ένα-δυο τρανταχτά ονόματα που για κάποιους από αυτούς προ πολλού έχει παρέλθει ο χρόνος του δόκιμου σωφρονισμού τους και άρα δεν καθίσταται απαραίτητη η φυλάκισή τους σε σωφρονιστικά ιδρύματα, ή καθίσταται επιβεβλημένη για λόγους υγείας ή ηλικίας, η αποφυλάκισή τους.

Κι όμως, κάπου εδώ κρύβεται ακόμη μια φιλάρεσκη κουτοπονηριά, ένα άηθες πολιτικό επιχείρημα, ή πιο απλά μια μεγάλη πολιτική απάτη, που επιθυμεί να αντικατοπτρίζει ως είδωλο κάτι πραγματικά ανύπαρκτο. Έτσι, παράλληλα με την άλλη μεγάλη αποτυχία των “διασωστικών” προγραμμάτων της (προς το παρόν) τρόικα(ς) κι άλλη μια αποτυχία, ακόμη πιο αντιπροσωπευτική, έρχεται να υπογραμμίσει πόσο λάθος είναι και πόσο λάθος όλα γίνονται σε μια χώρα που της υποσχέθηκαν κάποιοι να την διασώσουν αφενός κι αφετέρου να την βάλουν στον σωστό δρόμο της διαφάνειας, με αντίθετα όμως αποτελέσματα.

Σύμφωνα λοιπόν με το Παγκόσμιο Βαρόμετρο κατά της Διαφθοράς και την έκθεσή του για την Ελλάδα , όχι πριν αρχίσει το έργο της “διάσωσης” οικονομικής , πολιτικής και ηθικής , αλλά κοντά στο τέλος του, στις ημέρες μας δηλαδή και συγκεκριμένα με την έκθεσή του που δημοσιεύτηκε μόλις τον Ιούλιο του 2013 και αναφέρεται σε στοιχεία της αμέσως προηγούμενης διετίας, της Ελλάδας των Μνημονίων δηλαδή, 54% των ερωτηθέντων στη χώρα θεωρούν ότι το επίπεδο διαφθοράς στη χώρα έχει αυξηθεί τα τελευταία δύο χρόνια, τα Πολιτικά Κόμματα θεωρούνται ο πιο διεφθαρμένος θεσμός , με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και το Κοινοβούλιο /Νομοθετική Εξουσία στη δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα.

Και μπορεί να υπάρχει αντίλογος για το Βαρόμετρο και ως προς τα συμπεράσματα της έκθεσης ότι θεμελιώνονται δηλαδή σε προσωπικές γνώμες πολιτών που αφετηρία τους είναι υποκειμενικές εμπειρίες κι επομένως καθίστανται ατεκμηρίωτα , όμως μια βόλτα απ' άκρη σε άκρη της χώρας , πέραν της εικόνας της φτώχειας και της απογοήτευσης θα αντικρίσει κάποιος εύκολα και φαινόμενα πότε μεγάλης, πότε μικρής, πότε δημόσιας και πότε ιδιωτικής διαφθοράς που κάθε άλλο παρά δικαιολογεί τις προσπάθειες που δήθεν γίνονται και τα μεγάλα λόγια που εύκολα και κυρίως σκόπιμα λέγονται.

Έτσι, ακόμη και φέτος που η τραυματική εμπειρία του μνημονίου θα έπρεπε τουλάχιστον να εγείρει ευσυνείδητα αντανακλαστικά των εκάστοτε διαχειριστών της εξουσίας , κεντρικής, περιφερειακής και τοπικής ανά την Ελλάδα, οι οποίοι αντικρίζοντας την κατάσταση πολλών συμπατριωτών μας θα όφειλαν τουλάχιστον να τηρούν τα προσχήματα νομιμότητας και διαφάνειας στην άσκηση των καθηκόντων τους, αντίθετα, χωρίς ίχνος πολιτικής αξιοπρέπειας, λειτούργησαν με όρους καθαρά ιδιοτελείς και σκόπιμους, ευνοώντας και πάλι και παρά την τραγική μας κατάσταση ως χώρα και ως λαός, ημέτερους, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά. Παράλληλα, το γενικό κλίμα της ατιμωρησίας, με εξαιρέσεις τηλεοπτικής προβολής, συνεχίζει να είναι βαθειά ριζωμένο στο κοινωνικό ένστικτο, θεμελιώνεται στην καθυστέρηση της απονομής δικαιοσύνης για εκείνους που είτε σε μεγαλύτερη είτε σε μικρότερη κλίμακα ρήμαξαν δημόσιους και δημοτικούς προϋπολογισμούς και δυστυχώς, ωθεί όλο και περισσότερους σε ακραίες πολιτικές συμπεριφορές που θα εκφραστούν την προσεχή περίοδο.

Είναι πραγματικά τραγικό στην ιστορική φάση που διάγει η χώρα, κάποιοι ακόμη και τώρα να συνεχίζουν να πιστεύουν και να προσπαθούν να πετύχουν τα προγράμματα σωτηρίας της χώρας, δηλαδή τα εξ ορισμού και εν τοις πράγμασι αποτυχημένα προγράμματα. Και είναι εκείνοι, που εντελώς τυχαία εκτός από το να λαμβάνουν μέτρα για την οικονομική μας διάσωση και την πάταξη της διαφθοράς, ευνοούν παράλληλα την διατήρηση παλαιών αλλά και την ανάδειξη νέων κέντρων και προσώπων στην μοιρασιά της δημόσιας αλλά και της δημοτικής περιουσίας, με διαδικασίες που παραμένουν οι ίδιες , ιστορικά πια κατοχυρωμένες. Είναι όλο αυτό το εργολαβικό σύστημα διαχείρισης συμφερόντων που μπορεί κανένα Βαρόμετρο να μην μπορεί αντικειμενικά να καταγράψει και κανένα Βυθόμετρο να μετρήσει το απύθμενο βάθος του, είναι όμως τόσο κοντά μας, ώστε, αργά ή γρήγορα, ίσως και να τολμήσουμε να το αποτινάξουμε, όχι γιατί το υπαγορεύουν επικοινωνιακά τα μνημόνια της διαφθοράς, αλλά γιατί θα το επιβάλλει το περί δικαίου αίσθημα των σιωπηλών μέχρι τώρα θυμάτων των αποτυχημένων μνημονίων.

Σταύρος Αντύπας
Πηγή: ἔστω - esto.gr
www.esto.gr