Παρότι δεν υπήρχαν ίχνη βημάτων στο χιόνι, ο Bozdech άκουγε μικρούς θορύβους μέσα από το σπίτι. «Παραδώσου!» φώναξε ανοίγοντας την πόρτα. «Ποιος είναι εδώ;» ρώτησε στα γαλλικά.

Δεν πήρε καμία απάντησε αλλά ακούστηκε ένας ήχος σαν αναστεναγμός. Ο Bozdech σκέφτηκε μήπως επρόκειτο για κάποιον Γερμανό που δεν τον καταλάβαινε και ξαναφώναξε στα γαλλικά.

Τότε πρόσεξε μια ανεπαίσθητη κίνηση στο πάτωμα και μια μικρή γκρι-καφέ μπάλα άρχισε να τον πλησιάζει τρέμοντας.

Ήταν ένα κουτάβι. Ο Bozdech το σήκωσε και το έβαλε μέσα στα ρούχα του για να το ζεστάνει. «Θα έρθεις μαζί μου», του είπε.

Δεν το ήξερε τότε, σημειώνει η Daily Mail, αλλά η στιγμή που έβαλε το κουτάβι στο στέρνο του ήταν η αφετηρία μιας φιλίας που θα κρατούσε μέχρι θανάτου. Ο Bozdech, Τσέχος αεροπόρος που είχε εγκαταλείψει τη χώρα του μετά τη γερμανική εισβολή, ο τραυματισμένος Γάλλος πιλότος και ο σκύλος, που αργότερα ονομάστηκε Antis, επέστρεψαν στη βάση του St Dizier.

Όλοι καλοδέχτηκαν τον τετράποδο επισκέπτη. «Μπορεί αν είναι Γερμανικός Ποιμενικός αλλά βρέθηκε σε γαλλικό σπίτι», είπε ένας άλλος στρατιώτης, «ας είμαστε αλληλέγγυοι».

Εκτός από καλός φίλος και πιστός σύντροφος- που μάλιστα πετούσε μαζί με τον Bozdech!- ο Antis αποδείχθηκε και εξαιρετικά χρήσιμος. Ήταν στις 10 Μαΐου του 1940 και στη βάση διοργανωνόταν ποδοσφαιρικός αγώνας για να χαλαρώσουν οι στρατιώτες από την αγωνία της αναμονής των μαχών. Φυσικά συμμετείχε και ο Antis, ο οποίος έτρεχε χαρούμενα κυνηγώντας την μπάλα μέχρι που κάποια στιγμή κοκάλωσε. Το σώμα του έμεινε ακίνητο αλλά σε μεγάλη ένταση και ο ίδιος κοιτούσε τον ορίζοντα γρυλίζοντας. Λίγα δευτερόλεπτα μετά σήμανα οι σειρήνες και εμφανίστηκαν τα πρώτα Dornier της Luftwaffe.

Με το ίδιο ένστικτο ο Αntis έσωσε πολλές ζωές στα χρόνια που ακολούθησαν, ειδοποιώντας για την αεροπλάνων πριν τα εντοπίσει το ανθρώπινο μάτι ή αυτί, ορισμένες φορές και πριν τα ραντάρ.

Όταν ο Πεταίν ανακοίνωσε τη συνθηκολόγηση με τη Γερμανία, οι Τσέχοι αεροπόροι κατευθύνθηκαν σε άλλη χώρα που ακόμα αντιστεκόταν: τη Μεγάλη Βρετανία.

Ο Antis προσέφερε στο Λίβερπουλ άλλες υπηρεσίας, σώζοντας πάντα ζωές: έτρεχε στα συντρίμμια των σπιτιών μετά τον βομβαρδισμό και ειδοποιούσε για εγκλωβισμένους ανθρώπους που χρειάζονταν βοήθεια.

Ο σκύλος ήταν φίλος και παρηγοριά όλων, αλλά εκείνος μόνο έναν αναγνώριζε για αφεντικό. Το έδειχνε κάθε φορά που ο Bozdech πετούσε, χωρίς πια να μπορεί να τον πάρει μαζί του. Καθόταν άκεφος σε μια γωνιά, δεν ανταποκρινόταν σε χάδια και δεν έτρωγε. Πριν οποιοσδήποτε άλλος αντιληφθεί πως τα αεροσκάφη επέστρεφα, ο Antis έδινε το σήμα: σηκωνόταν, γαύγιζε, χοροπηδούσε από χαρά και έτρεχε γύρω γύρω σαν τρελός. Όταν τα αεροσκάφη προσγειώνονταν ήξερε σε ποιο να τρέξει.

Τον Ιούνιο του 1941 ο Robert εκτελούσε πτήση στη δυτική Γερμανία. Όπως συνήθως ο Antis καθόταν στη γωνιά του και τον περίμενε. Ξαφνικά στη μία μετά τα μεσάνυχτα τινάχτηκε, άρχισε να τρέμει. Σηκώθηκε στα δύο πόδια, σήκωσε το κεφάλι του στον ουρανό και άρχισε να αλυχτά έτσι όπως δεν τον είχαν ξανακούσει ποτέ.

Οι στρατιώτες κατάλαβαν πως κάτι έτρεχε, ο Antis απλά το είχε αντιληφθεί πρώτος.

Διακόσια μίλια μακριά ο Bozdech είχε χτυπηθεί μέσα στο αεροπλάνο του. Η ώρα που χτυπήθηκε ήταν ακριβώς 1 τη νύχτα.

Στη βάση του Bozdech περίμεναν εναγωνίως για νέα. Οι ώρες περνούσαν αλλά κανείς δεν μπορούσε να μετακινήσει τον Antis από το σημείο όπου περίμενε το αφεντικό του, μέσα στο κρύο και τη βροχή.

Το απόγευμα έφτασε η είδηση πως το αεροπλάνο του Bozdech είχε προσγειωθεί με ασφάλεια στο Νόρφολκ και πως ο ίδιος είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο όπου και θα έμενε για μέρες.

Ο Antis τον περίμενε αμετακίνητος, χωρίς να δέχεται φαγητό και νερό, τρέμοντας από το κρύο. Τότε προτάθηκε ο Bozdech να πάρει για λίγες ώρες εξιτήριο από το νοσοκομείο. Με την παρουσία του θα μπορούσε να σώσει τον Antis που χωρίς αμφιβολία θα πέθαινε εκτεθειμένος στο κρύο και την πείνα. Οι σύντροφοί του τον σκέπαζαν με κουβέρτες και παρακαλούσαν να τα καταφέρει.

Ο Bozdech έφτασε το επόμενο πρωί, τραυματισμένος, μέσα στους επιδέσμους και τους μώλωπες. Παρά τη μυρωδιά των φαρμάκων και του ιωδίου, ο Antis ήξερε πολύ καλά να ανιχνεύσει τη γνώριμη μυρωδιά του αφεντικού του και το έδειξε γλείφοντας το τραυματισμένο του πρόσωπο.

Το 1949 ο Antis αναγνωρίστηκε επισήμως ως ήρωας πολέμου και παρασημοφορήθηκε με το μετάλλιο Dickin ή Animal Victoria Cross.

Το 1951 ο Robert Bozdech πήρε βρετανική υπηκοότητα και δύο χρόνια αργότερα αποχωρίστηκε οριστικά τον πιστό του φίλο. Ο Antis πέθανε σε ηλικία 14 ετών και στην πλάκα πάνω από τον τάφο του γράφτηκε στα τσέχικα μόνο μια φράση: «πιστός μέχρι το θάνατο».

Λίγο καιρό μετά ο Robert παντρεύτηκε κι έκανε οικογένεια. Δεν απέκτησε ποτέ ξανά σκύλο και δεν επέτρεψε ούτε στα παιδιά του να πάρουν. Μετά τον Antis ορκίστηκε πως δεν θα είχε ποτέ ξανά.

Η ιστορία, απόσπασμα της οποίας δημοσιεύει η Daily Mail, προέρχεται από το βιβλίο «War Dog: The No-Man’s Land Puppy Who Took To The Skies» του Damien Lewis.
Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε  να δείτε στο http://gr.omg.yahoo.com/news/%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CE%BA%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85-232000532.html