Η έκθεση έδειχνε εν ολίγοις γιατί η ακραία ανισότητα είναι καταστροφική , γιατί οι ισχυρισμοί ότι η ανισότητα εξ αποτελέσματος δεν έχει σημασία όσο υπάρχει ισότητα ευκαιριών ακούγονται κούφιοι. Αν οι πλούσιοι είναι τόσο πλουσιότεροι από τους υπόλοιπους που ζουν σε ένα διαφορετικό κοινωνικό και υλικό σύμπαν, αυτό το γεγονός και μόνο εκμηδενίζει οποιαδήποτε έννοια ίσων ευκαιριών.
Παρεμπιπτόντως, για ποια κοινωνία μιλάμε; Η απάντηση είναι η Επιχειρηματική Σχολή του Χάρβαρντ - ένας ελιτίστικος θεσμός, ο οποίος όμως χαρακτηρίζεται από έναν βαθύ εσωτερικό διχασμό μεταξύ των συνηθισμένων μαθητών και μιας υπο-ελίτ από εύπορες οικογένειες.
Το θέμα είναι φυσικά, ότι όπως λειτουργεί μια σχολή επιχειρηματικότητας λειτουργεί και η Αμερική, και ακόμη περισσότερο - όπως δείχνουν τα τελευταία στοιχεία για τα εισοδήματα των φορολογούμενων.
Τα εν λόγω στοιχεία συγκεντρώθηκαν κατά την τελευταία δεκαετία από τους οικονομολόγους Τόμας Πίκετι και Εμανουέλ Σάεζ, που χρησιμοποιούν στοιχεί της εφορίας για να εκτιμήσουν την συγκέντρωση εισοδήματα στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα των ΗΠΑ.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τους, το ποσοστό των κορυφαίων εισοδημάτων επλήγησαν κατά την Μεγάλη Ύφεση, αλλά οι πλούσιοι επέστρεψαν δριμύτεροι, σε τέτοιο βαθμό που το 95% των κερδών από την οικονομική ανάκαμψη από το 2009 πήγαν στο διάσημο 1%. Στην πραγματικότητα περισσότερα από 60% των κερδών πήγαν στο 0,1%, άτομα με εισοδήματα μεγαλύτερα από 1,9 εκατομμύρια δολάρια.
Βασικά, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών συνεχίζουν να ζουν σε μια οικονομία που μαστίζεται από την ύφεση, οι πλούσιοι έχουν ανακτήσει σχεδόν όλα όσα έχασαν και ενδυναμώνονται.
Τι προκαλεί αυτά τα τεράστια κέρδη στην κορυφή; Υπάρχει μεγάλη συζήτηση για αυτό, με ορισμένους οικονομολόγους να συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι τα εκπληκτικά υψηλά εισοδήματα αντικατοπτρίζουν συγκριτικά πολύ μεγαλύτερες συνεισφορές στην οικονομία. Ας σημειωθεί επίσης, ότι η μεγάλη μερίδα αυτών των υπερ-πλούσιων αντλεί τα εισοδήματά της από τον χρηματοπιστωτικό τομέα, που όπως θυμάστε, είναι η βιομηχανία την οποία διέσωσαν οι φορολογούμενοι αφότου η παραλίγο κατάρρευσή της απείλησε να γονατίσει ολόκληρη την οικονομία.
Σε κάθε περίπτωση όμως, ό,τι κι αν προκαλεί την αυξανόμενη συγκέντρωση εισοδημάτων στην κορυφή, οι συνέπειες αυτής η συγκέντρωσης πλούτου πρόκειται να υπονομεύσει όλες τις αξίες που ορίζουν την Αμερική. Χρόνο με τον χρόνο, απομακρυνόμαστε από τα ιδανικά μας. Τα κληρονομημένα προνόμια εξοβελίζουν την ισότητα ευκαιριών. Η δύναμη του χρήματος εξοβελίζει τη δημοκρατίας της αποτελεσματικότητας.
Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Προς στιγμήν, το είδος του μετασχηματισμού που συνέβη με το New Deal - ένας μετασχηματισμός που δημιούργησε μια κοινωνία της μεσαίας τάξης, όχι απλώς μέσω κυβερνητικών προγραμμάτων, αλλά αυξάνοντας σημαντικά την διαπραγματευτική δύναμη των εργατών - μοιάζει ανέφικτος πολιτικά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε να παραιτηθούμε και να μην αποτολμήσουμε μικρότερα βήματα, πρωτοβουλίες που κάνουν τουλάχιστον λίγα πράγματα για εξισορροπήσουν την κατάσταση.

Πηγή: New York Times- Αναδημοσίευση (μετάφραση) από tovima.gr
via http://www.opinion24.gr/%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%BE%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%B9/item/2766-paul-krugman-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BF%CF%84%CE%AE%CF%84%CF%89%CE%BD