Έτσι και σήμερα:

Θα γράψουμε κάτι στα όρια της αλήθειας κι όχι "όλη την αλήθεια" (Πάντα για τη δική μας υποκειμενική αλήθεια, μιλάμε).

Κι αν γράφουμε σε αριθμό πληθυντικό, είναι

α) που προσπαθούμε να κρύψουμε το "εγώ" μας και τις φιλοδοξίες του στο "εμείς"

και β) γιατί , πάντα και τουλάχιστον, άλλος ένας συμφωνεί και συνυπογράφει τα γραφόμενα.

---------------------

Το πιο σημαντικό απ' όλα είναι ότι η "τοπική πολιτική σκηνή" δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού έχει μετατραπεί σε "οφειλέτη", έχει υποστεί κατασχέσεις,  κινδυνεύει να χάσει την περιουσία της ή να πάει φυλακή. Ούτε σαν άνθρωποι, ούτε σαν επαγγελματίες, ούτε σαν πολιτικοί έχουν δείξει δείγματα πραγματικού ενδιαφέροντος. Δεν υπάρχει στην πολιτική τους ατζέντα το πρόβλημα και οι άνθρωποι που το βιώνουν.  Αν ανήκουν σε κόμμα ή ομάδα που δηλώνει "αντιστασιακιά", θα συμπεριλάβουν, για λίγο, για να είναι στην επικαιρότητα, το πρόβλημα, που εσύ βιώνεις , μόνιμα.  Για το φαίνεσθαι και όχι για το είναι. Και, μετά, θα αλλάξουν πλευρό.

Και η κατασχεμένη ζωή συνεχίζεται.
H συνέχεια ΕΔΩ