Το   ιμπρεσσιονιστικό  μουσικό  ποίημα  του  Claude  Debussy,  εμπνέει  την  Φένια  Αποστόλου  και  δημιουργεί  μία  χορογραφία  όπου  ανασύρει  από  τα  βάθη  του  ασυνειδήτού  μας  την  αρχετυπική  μορφή  του  Φαύνου-  Θεού  Πάνα  και  της  ονειρικής  μορφής  της  Νύμφης-  Ιέρειας.

Περνώντας  κατευθείαν  στη  δεύτερη  "ανάγνωση"   της  μουσικής  και  της  χορογραφίας  παρατηρούμε  την  καθαρή  αρσενική  δύναμη  του  Φαύνου,  να  αναζητά  εκείνο  το  γόνιμο   και  εύφορο  έδαφος  που  αντιπροσωπεύεται  από  τη  Νύμφη.  

Αντ'  αυτού  βρίσκει  στην  απεριόριστη  δύναμη  του  υγρού  στοιχείου,  την  απεικόνιση  του  δικού  του  ασυνείδητου.

Προς  στιγμήν  η  Νύμφη  ανοίγει  τις  πύλες  της γνώσης στο νεαρό  Φαύνο, όμως  αυτός επιδεικνύει  την  ανωριμότητα  της  νεανικότητάς του  τονίζοντας  για  μια  ακόμη  φορά  τη διαφορά   στο  επίπεδο  των  δύο  συνειδήσεων.

Η  νύμφη  καλύπτει  τον  ανεκτίμητο  πλούτο  της  πίσω  από  φύλλα  και  κλαδιά δέντρων και μέσα  από  την παραζάλη  της  καινούργιας πληροφορίας  ο  Φαύνος  προσπαθεί να ξαναβρεί τον  αρχέγονο  εαυτό,  κοιτάζοντας   μέσα  από  τον  καθρέφτη  της  κάμερας.

Επιμέλεια:  Βασίλης  Λούκας
http://www.tvkosmos.gr/details.aspx?id=1979897#.UgkWrH_VvCs