Πλούτος...
Γιώργος Σταματόπουλος
Μία από τις πολλές συζητήσεις-σχολιασμούς τούτες τις μέρες ήταν οι περιουσίες των αριστερών, το αν είναι θεμιτό ή όχι να έχουν τεράστιες περιουσίες την ώρα που οι πολλοί ζουν μες στην...
ανέχεια και την ανεργία. Παίρνω το μέρος των κατακρινόντων, αυτών που ισχυρίζονται ότι είναι προκλητικά τα τόσο υψηλά «πόθεν έσχες» των αριστερών βουλευτών και εν γένει πολιτικών της Αριστεράς. Εν αρχή εστί ο Προυντόν, ο οποίος με σαφήνεια και παρρησία και μπόλικο ορθολογισμό διατύπωσε ότι «η ιδιοκτησία είναι κλοπή».
Αλλά ας μη δώσουμε σημασία σ' αυτό. Τι σημαίνει ότι κάποιος έχει πολλά χρήματα; Είτε τα κληρονόμησε, είτε είχε μεγάλο επιχειρηματικό, αποδοτικό πνεύμα, είτε τα απέκτησε μέσα από τη διαπλοκή και τις μίζες. Αποκλείουμε βέβαια την τελευταία περίπτωση, οπότε φαντάζει ανθρώπινο να είναι κάποιος αριστερός πολιτικός πλούσιος. Ναι, αλλά δεν φαντάζει καθόλου ανθρωπίνως ηθικό (και ιδεολογικό) το να θέλει να παραμένει πλούσιος ή να επιδιώκει να επεκτείνει τον πλούτο του. Αυτό σημαίνει (το να αγοράζει π.χ. ομόλογα από σαδιστικά εκμεταλλευτικές εταιρείες) ότι δεν γνοιάζεται για την κοινωνία, τον πολιτισμό, το δίκαιο. Ας κρατήσει όσα επιθυμεί για να σπουδάσει τα παιδιά του στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, ας αποκτήσει υλικά αντικείμενα που νομίζει ότι βελτιώνουν τη ζωή του. Τα υπόλοιπα; Εάν κάποιος ήταν γνήσιος αριστερός θα τα διέθετε για την ανακούφιση χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων ή σε ίδρυση βιβλιοθηκών, ερευνητικών κέντρων, σε φορείς που διασώζουν και αναβιβάζουν το επίπεδο του πολιτισμού και της παιδείας σε μια αναλογικά διακυβερνώμενη κοινωνία. Τόσο απλό, τόσο εύκολο, τόσο αντικαπιταλιστικό και τόσο (επιτέλους) αριστερό! Τι σχέση έχει η αριστερή ιδεολογία με την κατάκτηση (με όποιον τρόπο) πλούτου;
Ουδεμία. Βέβαια και οι «δωρεές» που όφειλε να κάνει δεν είναι μια ριζοσπαστική λύση. Ναι, αλλά δίνουν ένα παράδειγμα. Και το παράδειγμα είναι εκείνο που διευκολύνει τους άλλους να καταλάβουν αλλά και ανοίγει δρόμους καινούργιους στην πορεία της καλυτέρευσης των κοινωνικών σχέσεων. Σαφώς έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους όταν περπατούν στους δρόμους των μεγαλουπόλεων και σκοντάφτουν σε εκατοντάδες άστεγους και εκπαραθυρωμένους από το πολιτικό σύστημα εξαθλιωμένους και άθλιους. Αλλως δεν θα αντιμετώπιζαν με αδιαφορία (και κυνισμό;) την πλουσίαν τους κατάστασιν. Υπόθεση είναι, αλλά, διάβολε, μέρες ξηρασίας και πείνας προβάλλουν στο παρόν και το μέλλον. Και;
efsyn.gr