Ενώ λοιπόν η φερόμενη πλέον για λόγους πολιτικού αντισταθμισμού “εθνική υπόθεση” των υδρογονανθράκων, με τις αυτονόητες γεωπολιτικές της προεκτάσεις, έχει πάρει για τα καλά τον δρόμο της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων μέσω της παραχώρησης των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης , παραμένει περιέργως ανύπαρκτη, ακόμη και η παραμικρή πρωτοβουλία για ενημέρωση του ελληνικού λαού και κυρίως των τοπικών κοινωνιών, σχετικά με τις επιπτώσεις, τα προβλήματα και τις συνέπειες, αυτής της μορφής εκμετάλλευσης. Παράλληλα, ανεξήγητη φαντάζει ακόμη και με όρους κοινής λογικής, η ταχύτητα με την οποία η κυβέρνηση δια του αρμοδίου υπουργού προωθεί την “αξιοποίηση” των κοιτασμάτων στο Ιόνιο, αναμένοντας τη στιγμή εκείνη που θα υπογραφούν οι συμβάσεις εκχώρησης, όταν μάλιστα η ταχύτητα αυτή, υπαγορεύει μεθοδεύσεις και “αποκρύψεις” που μόνο σκόπιμες μπορούν να χαρακτηρισθούν.
Έτσι, ειδικά για το Ιόνιο, έκπληξη αλλά και έκδηλη αγωνία προκαλεί στις τοπικές κοινωνίες που όλο και περισσότερο ευαισθητοποιούνται -παρά την αρχική τους αδιαφορία- για το πραγματικό τίμημα της εκμετάλλευσης αυτής, το γεγονός οτι παρά τις τοπικές αντιδράσεις και τις παρατηρήσεις του “φιλοκυβερνητικού” Περιφερειακού Συμβουλίου Ιονίων Νήσων, τελικώς με ημερομηνία 8/8/2013 και σε ανύποπτο χρόνο, δημοσιεύτηκαν και οι δύο αποφάσεις για τις ΣΜΠΕ υπογεγραμμένες από τους Υπουργούς ΥΠΕΚΑ κ. Ι. Μανιάτη και Ναυτιλίας κ. Μ. Βαρβιτσιώτη. Η πρώτη με τίτλο «Έγκριση Στρατηγικής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ) για το πρόγραμμα έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στην περιοχή του δυτικού Πατραϊκού κόλπου» και η δεύτερη με τίτλο « Έγκριση Στρατηγικής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ) για το πρόγραμμα έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στην περιοχή του δυτικού Πατραϊκού κόλπου».
Οι δύο αυτές αποφάσεις των συναρμόδιων υπουργών, ή μάλλον ενός αρμόδιου κι ενός αναρμόδιου υπουργού (αυτόν του υπουργείου Ναυτιλίας και Αιγαίου!!!) που εξεδόθησαν με την ΚΥΑ υπ. αριθμ.169896/8/8/2013, εγκρίνουν τελικά την ΣΜΠΕ για την έρευνα και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στο νοτιοανατολικό Ιόνιο που εξίσου περιέργως συνεχίζει να ονομάζεται Δυτικός Πατραικός, ερήμην ακόμη και αρμόδιων τοπικών φορέων και αγνοώντας ακόμη και την σχετική απόφαση-γνωμοδότηση του ΠΣ Ιονίων που ελήφθη στην συνεδρίαση της 1/7/2012 στο Αργοστόλι, η οποία ήταν αρνητική στην ΣΜΠΕ. Όταν μάλιστα το ίδιο επισημαίνει μετά και την αποκάλυψη του καθηγητή Βαρώτση, ότι οι δύο ΣΜΠΕ είναι αντιγραφή της αντίστοιχης μελέτης από την ΑΟΖ της Κύπρου , κάτι που αποτελεί νομική και επιστημονική παγκόσμια πρωτοτυπία και φυσικά εγχώρια πολιτική εξαπάτησης.
Οι συγκεκριμένες αυτές μεθοδεύσεις, ο τρόπος και η πολιτική ηθική με την οποία εκπονούνται και υλοποιούνται, ουσιαστικά υπογραμμίζουν το μέγεθος του προβλήματος και τις πραγματικές συνέπειες αυτής της μορφής εκμετάλλευσης, σε ένα περιβάλλον που μόνο ως εχθρική μπορεί να δεχτεί μια τέτοια εξέλιξη. Με αυτό τον τρόπο αποκρύπτουν την υψηλή επικινδυνότητα στο Ιόνιο λόγω της μεγαλύτερης στην Ευρώπη σεισμικότητας, αδιαφορούν για περιπτώσεις ατυχημάτων κατά τη διάρκεια των γεωτρήσεων, αλλά και για τα απόβλητα της συνήθους δραστηριότητας που μπορεί να οδηγήσουν σε καταστροφή του θαλασσίου και παράκτιου περιβάλλοντος, αρχικά από τα γειτονικά θαλάσσια πάρκα, δεν αξιολογούνται οι επιπτώσεις στον γενικό πληθυσμό, στην ανθρώπινη υγεία και στις παραγωγικές εκείνες ομάδες των τοπικών κοινωνιών, εκείνες δηλαδή που βιοπορίζονται με τις υφιστάμενες μορφές οικονομικής δραστηριότητας, όπως ο τουρισμός, η κτηνοτροφία και η τυροκομία, η αλιεία κοκ.
Το όποιο δε υποκριτικό ενδιαφέρον περιορίζεται στην λύση του αρμόδιου φορέα, δηλαδή η ολοκληρωμένη μέριμνα για την πρόληψη, τον περιορισμό και την αντιμετώπιση των επιπτώσεων, παραδίδεται στην αποκλειστική ευθύνη του φορέα στον οποίο θα έχει παραχωρηθεί το δικαίωμα έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στην περιοχή, δηλαδή στον ενεργειακό κολοσσό!!!
Η αλήθεια είναι ότι το ζήτημα των εξορύξεων είναι πολύ σοβαρό για να δικαιολογεί την επιπολαιότητα με την οποία προσεγγίζεται, όπως και την επίσπευση των διαδικασιών. Επίσπευση που ουσιαστικά δεν ακολουθείται κι από την επιβεβλημένη ανάγκη για πλήρη και συνολική ενημέρωση των τοπικών κοινωνιών και μάλιστα άμεσα. Αν και ο αντίλογος θα μπορούσε να είναι αφοπλιστικός και μάλιστα ηχηρός στις κυβερνητικές αυτές μεθοδεύσεις, παραμένει ηχηρή και ζωντανή η Οδύσσεια αγωνία για τους κινδύνους από μια τόσο σοβαρή και μακροχρόνια δραστηριότητα στην περιοχή, που θα οδηγήσει το Ιόνιο ανιστόρητα στη μετατροπή του σε ενεργειακή χαβούζα της Ευρώπης, με σπόνσορα την ελληνική κυβέρνηση και ιδιοκτήτες τα μεγάλα ενεργειακά μονοπώλια.
Οι τοπικές κοινωνίες των νησιών του Ιονίου, παρά την αρχική άγνοια τους πάνω στα επιμέρους ζητήματα του ενεργειακού αυτού εγχειρήματος, ξεπερνούν σιγά-σιγά το αρχικό μούδιασμα και αναζητούν τρόπους αντίδρασης , στις επιθετικές αυτές πολιτικές. Ειδικότερα στη Κεφαλονιά, που βιώνει εδώ και καιρό πρακτικές περιθωριοποίηση της, αναγνωρίζουν οι κάτοικοι της πως στόχος είναι να καταστεί μια ευάλωτη κοινωνία, ώστε να αποδεχτεί ως σανίδα σωτηρίας, την κατάτμηση των θαλασσίων οικοπέδων της και την εγχώρησή τους σε ενεργειακά τρυπάνια πολυεθνικών. Μέσα σε ένα διάστημα ενός χρόνου, από τότε δηλαδή που η Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία για τους Υδρογονάνθρακες, έθεσε το θέμα στη τοπική κοινωνία ως πρώτης πρωτεραιότητας και αντιμετωπίστηκε γι αυτό σχεδόν γραφικά, όλο και περισσότεροι φορείς, πολίτες, ομάδες, κινήματα, πολιτικά στελέχη και αιρετοί, αναδεικνύουν τις σκοπιμότητες και τις προοπτικές αυτής της θανάσιμης μορφής εκμετάλλευσης.
Ο αγώνας για να μην γίνει η Κεφαλονιά και συνολικά το Ιόνιο, “πλυντήριο” αποβλήτων και (κατα)μαυρου χρήματος, για να μην γίνει η ευρωπαϊκή ενεργειακή χαβούζα, είναι πλέον μονόδρομος. Στα μεταξωτά φύκια της υποσχόμενης αντισταθμιστικής ανάπτυξης, οφείλουμε όλοι μας να απαντήσουμε καθαρά και δυναμικά σαν τα βαθειά γαλαζοπράσινα νερά μας. Η μόνη εγχώρηση που αναγνωρίζουμε γι αυτά, είναι η εκχώρηση στα παιδιά μας.
Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία Κεφαλονιάς για τους Yδρογονάνθρακες
Πηγή: Αυγή της Κυριακής, ένθετο ΟΙΚΟΤΡΙΒΕΣ. (1-12-2013)
Φωτό από το www.tovima.gr