Το σημερινό πολιτικό σύστημα, αποδείχτηκε πως είναι ελεγχόμενο από άκρη σε άκρη. Είναι ένα «σύστημα προκατασκευασμένων ψευδοεπιλογών». Η επιλογή είναι μία φρεναπάτη. Στην πράξη δεν υπάρχουν επιλογές διότι το σύστημα είναι κλειστό. Ό,τι και να ψηφίσεις, δεν μπορείς να ψηφίσεις κάποιον που πραγματικά θέλεις επειδή τον θεωρείς άξιο και ικανό για να σε εκπροσωπήσει, γιατί απλώς τέτοιοι δεν υπάρχουν στις επιλογές. Έχουμε περιορίσει τη δημοκρατία μας στην επιλογή του λιγότερου κακού ή εσχάτως του διαφορετικού ή του αδοκίμαστου. Το μη χείρον βέλτιστον όμως, είναι ένα ακόμη σημάδι της βαθύτατης αξιακής και ιδεολογικής παρακμής της νεοελλάδας.
Η κάθαρση και η λύτρωση είναι αδύνατο να έρθει μέσα από την εκλογική διαδικασία με τα σημερινά κόμματα. Είναι έτσι σχεδιασμένο το σύστημα, ώστε οι εκλογές δεν δίνουν επιλογές στον εντολέα λαό, ενώ αντίστοιχα δίνουν απεριόριστη ελευθερία στην εντολοδόχο κυβέρνηση. Οι εκλογές είναι η δημοκρατική ψευδαίσθηση, με την όποια παραπλανούν οι ολιγάρχες κομματικοί τις μάζες. Θα πάρεις ή το Α ή το Β ή το Γ ή το Δ. Όμως το Α, το Β, το Γ και το Δ δεν διαφέρουν επί της ουσίας παρά μόνο στο όνομα. Τα υπάρχοντα κόμματα είναι παράγωγα του συστήματος διανομής του πλούτου και της εξουσίας που παρασιτεί τα τελευταία σαράντα χρόνια στο σαρκίο της πλατιάς μάζας του λαού. Ακόμη και τα κόμματα της αριστεράς κινούνται στον ίδιο αστερισμό, άρα συνεπώς δεν κομίζουν τίποτε νέο. Είναι ψηφίδες του ίδιου παλιού και βουρκώδους ψηφιδωτού. Κυρίως, λειτουργούν ως κυματοθραύστες της οργής του λαού και ως βαλβίδες αποσυμπίεσης που εξυπηρετούν την μακροημέρευση της άρχουσας τάξης. Άρα, ο φαύλος κύκλος που έχει οδηγηθεί η κοινωνία μας αλλά και το απερχόμενο πολιτικό σύστημα είναι αδύνατο να σπάσει, παρά μόνον με παρέμβαση μίας δύναμης έξω από αυτόν. Είναι αδύνατο να δώσεις λύση με τα υλικά που δημιουργήθηκε το πρόβλημα. Η γέννηση του απόλυτα νέου, είναι φυσική αναγκαίοτητα και θέμα χρόνου. Μέσα από ηφαιστιακές διαδικασίες.
Η σύγκρουση είναι αναπότρεπτη και δεν περισσεύει κανείς. Ετούτη είναι η στιγμή που το νέο θα αναμετρηθεί με το παλιό. Το σχίσμα είναι οριστικό και αμετάκλητο. Το ρήγμα από το οποίο θα αναδυθεί η νέα κοσμοεικόνα για την ελληνική κοινωνία είναι τελεσίδικο. Η οδοιπορία προς ένα νέο όραμα, κοινό και ανθρώπινο, άρχισε. Και είναι ευθύνη όλων μας. Οι ανθρώπινες κοινωνίες ξετυλίγουν την ιστορική τους διάσταση μέσα από τα αντίθετά τους. Μέσα από τις δημιουργικές από τη μία και τις καταστροφικές από την άλλη πτυχές τους. Η ανθρώπινη πράξη καταφάσκει ως δαιδαλώδης αλληλουχία θέσεων και αντιθέσεων, συνθέσεων, αποσυνθέσεων και ανασυνθέσεων. «Η γενιά του καναπέ» είναι η μόνη ελπίδα για τη νέα πολιτική και κοινωνική σύνθεση και ανασύνθεση. Για τη χαρτογράφηση της νέας κοινωνικής και πολιτικής εκδοχής. Για τη νέα συλλογική συνείδηση και τις νέες συλλογικότητες.
Γι’ αυτό είναι χρέος μας να δώσουμε τη μάχη την ύστατη, ενάντια στο παλιό ασθμαίνον καθεστώς. Είναι χρέος μας να συνταχθούμε ομόθυμα, ώμο με ώμο, ανάκατα με τους νεκρούς μας, σχηματίζοντας νικηφόρες φάλαγγες. Είναι χρέος μας να αναχαιτίσουμε την επέλαση των σκιών και του σκότους. Είναι χρέος μας να γίνουμε οι κοινωνοί της αγιασμένης ανορθοδοξίας της Ελληνικής Ψυχής. Έχουμε χρέος να αναστυλώσουμε ό,τι απέμεινε από το καταρακωμένο μας φρόνημα. Πάρτε τα πινέλα και τα χρώματα να ζωγραφίσουμε ένα παράδεισο όπως τον ονειρεύτηκε η γενιά μας. Όπως αξίζει σε μία αξιοπρεπή και περήφανη γενιά. «Ζητείται ελπίς». Και η «γενιά του καναπέ» είναι η μόνη ελπίδα που απέμεινε. Η μόνη ελπίδα για «τούτο τον τόπο το μικρό, το μέγα».
Πηγή: έντυπη έκδοση Σεπτεμβρίου 2013 του ἔστω - esto.gr
Φωτογραφία:
Ο «Κήπος των Φυγάδων» στην Πομπηία. Πηγή Φωτ.: WikiMedia Commons.