κλείνοντας σχολεία, νοσοκομεία, υπηρεσίες Δήμων, στέλνοντας στο δρόμο και έξω από τα σπίτια τους όσους είχαν την ατυχία να πιστέψουν στην «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη, του Καραμανλή και του ΓΑΠ και να δανειστούν από τα ευαγή τραπεζικά ιδρύματα, πετσοκόβοντας ακόμα περισσότερο τους ήδη πενιχρούς μισθούς και τις συντάξεις – επιδόματα ή θα ανατραπεί και θα αντικατασταθεί (όχι για να συνεχιστεί η ίδια πολιτική αλλά για να ανατραπεί εντελώς) από μια πραγματικά λαική εξουσία, που θα μπορέσει τουλάχιστον να βάλει τα θεμέλια της επανίδρυσης όχι του άθλιου συστήματος που ζήσαμε και ζούμε μέχρι και σήμερα, αλλά της ελεύθερης και αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνίας, με άμεση συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων που τους αφορούν (δηλαδή σε όλα τα θέματα) με αγάπη και αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο και συμπολίτη.

Και ενώ αυτά θα έπρεπε να μας απασχολούν σαν κοινωνία και να φροντίζουμε από τώρα να προετοιμαστούμε για να τα αντιμετωπίσουμε, καθόμαστε και ασχολούμαστε με τις απίστευτης πολιτικής κενότητας επιστολές του αρχηγού του θεάτρου σκιών που διευθύνει τον Δήμο Ιθάκης, ο οποίος τείνει να μετατραπεί στον πρώτο popupΔήμο της χώρας, δηλαδή να εξαφανιστεί ξαφνικά και χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι.

Προσπαθώντας λοιπόν να δικαιολογήσει την πλήρη αποτυχία του σε όλους τους τομείς και για όλα όσα παραμύθιασε τους οπαδούς του (που εννοείται πως δεν είναι άμοιροι ευθυνών) και φυσικά δεν έκανε, «στράφηκε» με τις επιστολές του αυτές πρός την νεολαία, ζητώντας νέους με προσόντα, 3 κατά προτίμηση, οι οποίοι βάσει αυτών θα γίνουν οι μελλοντικοί δήμαρχοι του νησιού μας. Με έναν λόγο καθαρά νεοφασιστικό, που θα τον ζήλευαν ακόμα και οι γκαουλάιτερ της Χρυσής Αβγής, «καλεί» σε μια εντελώς απολιτίκ στράτευση τους νέους, με μόνο στοιχείο τις σπουδές τους και τους ζητά να αναλάβουν τα «ηνία» και πέραν τούτου ουδέν!!! Πάντοτε ο φασισμός είχε μια μεγάλη έφεση στο να «εκθειάζει» τα καλά της νεότητας, χωρίς βέβαια να εμβαθύνει καθόλου στο θέμα της κοινωνικής και ταξικής διαπάλης, θεωρώντας ότι για όλα φταίνε οι «γέροι» άλλως πως το παλιό καθεστώς και καλώντας τους όχι να το ανατρέψουν αλλά να το εξωραίσουν για να μείνει εσαεί το ίδιο και απαράλαχτο, προκειμένου να συνεχίσει να κάνει την δουλειά της η άρχουσα τάξη. Με έναν απολύτως θολό λόγο εγκαλεί ο φασισμός πρόσωπα και όχι δομές για το ό,τι έγινε ή δεν έχει γίνει προσπαθώντας να απαξιώσει τα πάντα, προκειμένου να πείσει του αδαείς και τους ημιμαθείς ότι πάντα φταίνε οι «άλλοι» και ποτέ ο εαυτούλης μας που καθισμένος στην πολυθρόνα του ή στην καφετέρια απλώς βλέπει να παιρνούν τα τραίνα και να του σφυρίζουν κλέφτικα και αυτός να γκρινιάζει για τον θόρυβο στις σιδηροτροχιές και όχι για το φτύσιμο που τρώει από παντού και σε καθημερινή βάση.

Και προς «απάντηση» ένα κειμενάκι του Μπρέχτ, έτσι για να μην ξεχνάμε και την τρελλή ροδιά………..

Ο φασισμός και η νεολαία

Λένε πως η γερμανική νεολαία κερδήθηκε σχεδόν ολο­κληρωτικά απ’ τον Χίτλερ. Λέγεται παντού πως οι καθο­λικοί παλεύουν τάχα χωρίς ελπίδα επιτυχίας ενάντια στην επίδραση του Χίτλερ στα παιδιά τους, ακόμα κι οι εργάτες δεν καταφέρνουν πια να κρατήσουν τα παιδιά τους μακριά απ’ αυτά τα καινούργια ιδανικά.

Αν είναι αλήθεια αυτά, κι όλα δείχνουν πως είναι, πρέ­πει κανείς να ρωτήσει: Ποιες ελπίδες μπορούν να έχουν οι αντίπαλοι του Χίτλερ; Δεν είναι τα νιάτα το μέλλον μιας χώρας; Μέσα σε δέκα, είκοσι χρόνια, δεν θα είναι, όπως υποστηρίζει ο Χίτλερ βλέποντας αυτή τη νεολαία, ολόκλη­ρος ο πληθυσμός της Γερμανίας ναζιστές, αν υποθέσουμε πως ο εθνικοσοσιαλισμός θα κρατηθεί μέχρι τότε; Χρειάζε­ται λοιπόν μονάχα να κρατήσει αυτά τα δέκα, είκοσι χρό­νια για να εξασφαλίσει μετά την παραμονή του για αόρι­στο χρονικό διάστημα.

Αυτοί που φαντάζονται την ύπαρξη των ανθρώπων κα­θορισμένη από τη συνείδηση τους και που παραδέχονται στις ιδέες αποφασιστική υπεροχή πάνω στο κοινωνικό πε­ριβάλλον είναι αναγκασμένοι να απαντήσουν καταφατικά. Τη συνείδηση της γερμανικής νεολαίας τη διαμορφώνει το εθνικοσιαλιστικό κράτος με όλα τα μέσα και σχεδιασμένα τίποτα δεν μπορεί να το εμποδίσει. Η ιστορία, όπως τη διδάσκει, επιβεβαιώνει τα δόγματα του, ακόμα κι η φύση, όπως την περιγράφει, κάνει το ίδιο. Σωματικές ασκήσεις ολοκληρώνουν αυτήν την παιδεία.

Νομίζω πως μονάχα εγκαταλείποντας αυτή την ιδεαλι­στική άποψη μπορεί κανείς να φτάσει σε άλλα συμπερά­σματα.

Οι ματεριαλιστές, που θεωρούν ότι η συνείδηση των αν­θρώπων εξαρτάται από το κοινωνικό τους είναι, μπορούν να δουν το λάθος στους υπολογισμούς του Χίτλερ χωρίς μεγάλη δυσκολία. Φαίνεται κιόλας με το που δίνει κανείς απάντηση στο ερώτημα: Γιατί έπεσε η νεολαία στην επιρ­ροή του Χίτλερ; Η απάντηση είναι: Η νεολαία έπεσε στην επιρροή του Χίτλερ επειδή είναι η νεολαία, και σ’ αυτή την πρόταση «η νεολαία» είναι κοινωνική κατηγορία. Η κοι­νωνική υπόσταση των ανθρώπων καθορίζεται από τη θέση τους στην παραγωγή. Είναι η θέση της νεολαίας στην πα­ραγωγή που την εκθέτει στην επιρροή του Χίτλερ.

Έχει μεγάλη, όχι όμως αποφασιστική σημασία το τι λέει κανείς στους νέους ανθρώπους. Αποφασιστική σημασία έχει το πού βρίσκονται, από κοινωνική άποψη, την ώρα που τους μιλάνε. Χωρισμένοι απ’ την παραγωγή, ελεύθεροι από την ανάγκη να κερδίζουν το ψωμί τους, είναι εκτεθει­μένοι σε μια προπαγάνδα που μονάχα μέσα στη σφαίρα της κοινωνικής παραγωγής μπορεί να χάσει τη δύναμη της.

Στη νεολαία, οι εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες δεν συγκρού­ονται άμεσα με αντίθετα συμφέροντα. Αν το ναζιστικό κράτος ήταν σε θέση να κρατήσει τη νεολαία σ’ αυτή τη σφαίρα, σ’ αυτή την απομάκρυνση από τη σφαίρα της πα­ραγωγής, τότε πραγματικά θα ‘χε κάθε λόγο να ελπίζει πως θα κρατήσει αυτούς τους ανθρώπους μαζί του. Όπως έχουν τα πράγματα, το μόνο που μπορεί να ελπίζει, είναι να διατηρήσει το αποκλειστικό δικαίωμα της δημόσιας έκφρασης, να το διατηρήσει με τη βία όπως κάνει και με αυτούς που δεν ανήκουν στη νεολαία.

Ο εθνικοσοσιαλισμός έχει τη δυνατότητα να επηρεάζει τη νεολαία, όσο είναι νεολαία. Μεγαλώνοντας, μπαίνει στη σφαίρα της παραγωγής, μαζεύεται στα εργοστάσια και τα γραφεία και παίρνει ενεργό μέρος στη γιγάντια εποπτι­κή διδασκαλία και την πρακτική της κοινωνικής ζωής του έθνους, μια εποπτική διδασκαλία και μια πρακτική που δημιουργούν ισχυρές ιδέες αντίθετες στις εθνικοσοσιαλιστι-κές.

Παραδοξολογώντας λίγο, θα μπορούσε να πει κανείς πως η πιο μεγάλη ελπίδα του εθνικοσοσιαλισμού θα ήταν να είχε να κάνει μονάχα με τη νεολαία, να μην υπήρχαν καθόλου ενήλικοι, δηλαδή να μην υπήρχε καθόλου παρα­γωγή, να μην υπήρχε κανένας αγώνας για την επιβίωση με την καπιταλιστική του μορφή. Αν μονάχα ο φασισμός μπορούσε να δημιουργήσει τις αναγκαστικές του κολεκτί­βες και να κρατήσει τον πληθυσμό μακριά από εκείνη την άλλη κολεκτίβα των βιομηχανικών εργατών, των υπαλλη­λικών μαζών κ.λπ., εκείνη την άλλη κολεκτίβα δηλαδή όπου τους μπάζει ο αγώνας για τη ζωή, τότε ολόκληρος ο ενήλικος πληθυσμός θα ήταν το ίδιο εκτεθειμένος στο κα­θεστώς όσο τώρα η νεολαία.

Το παραμύθι πως τάχα δεν υπάρχουν τάξεις, μπορεί κανείς φυσικά να το πει πιο εύκολα στη νεολαία απ’ όσο στους ενηλίκους, που αποτελούν τις τάξεις, ανάλογα με τον τρόπο που συμμετέχουν στην παραγωγή.

ΜΠΡΕΧΤ « ΠΕΝΤΕ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ»
ΕΚΔ.ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΣΚΕΨΗ – ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ