Οι γυναίκες… όλο με κάτι «θα απασχολούσαν τα χέρια τους» και οι άντρες είτε σύμπαγαν τη φωτιά είτε κάτι θα έψηναν στη χόβολη  για μεζέ… συνήθως μπακαλιάρο αξαλμύριο, κανένα κρεμμύδι, καμιά πατάτα, ή και καμιά ρέγγα. Τους μεζέδες αυτούς τους συνόδευαν  πάντα … με μια «φτυσά κρασί»!!! Εκεί λοιπόν, στη τη γωνιά αυτή, έχω ακούσει τις πιο ωραίες ιστορίες από τον νόνο  μου και τα πιο όμορφα τραγούδια από τον «Ραδιοφωνικό Σταθμό της Ιεράς Πόλεως  Μεσολογγίου»! Από ένα τρανζίστορ που είχε και έπιανε μόνο μεσαία φυσικά. Επί χούντας ακούγαμε τις ελληνικές εκπομπές από το ράδιο Τίρανα και το ράδιο Βουκουρέστι. Τότε δεν μας πείραζε η κάπνα, σήμερα μας ενοχλεί και  τη λένε..αιθαλομίχλη. Το μόνο πως τα ρούχα μας έπαιρναν τη μυρωδιά του καπνού. Καθώς και τα μαλλιά μας επίσης. Δεν μας ένοιαζε όμως! Όλα τα παιδιά στο σχολείο την ίδια μυρωδιά... εκπέμπαμε!
Μπάνιο είχαμε κάθε Κυριακή βράδυ. ( Πού νερό για περισσότερο;!!!)  Μέσα σε μια σκάφη, εκεί κοντά στη γωνιά για να μην κρυώνουμε. Η μάνα μας έριχνε νερό με το κύπελλο. Νερό που είχε ζεστάνει πρώτα στη φωτιά με τα ξύλα. Για σαμπουάν είχαμε το πράσινο σαπούνι που η νόνα έφτιαχνε από παλιά λάδια που μάζευε κάθε χρόνο από τον πάτο των πιθαριών...Έτσι αγαπημένα μεγαλώσαμε εμείς, στις αγκαλιές των νόνων  μας τα χειμωνιάτικα βράδια! Παρέα με καβαλάρηδες, άλογα, νεράιδες, τους ήρωες του ’21, το γιο του Κόντε που «διάβαινε καβάλα στ’ άλογό του»,την Κεφαλονιτοπούλα που τρελαμένη από τον ανεκπλήρωτο έρωτά της, κλεισμένη στο ψυχιατρείο του νησιού, «έπλεκε» στίχους «ζωγραφίζοντας» το παρελθόν αλλά και το ζοφερό παρόν της. …  «ωσάν πουλί κι’ εγώ πετούσα κι’ λαλούσα στους κλώνους ψηλά, είχα τότε ελπίδα και ζούσα, τώρα  πόνο βαθιά στη καρδιά…», τον Βαγγέλη από τα χωριά της Πάτρας που σκότωσε την αδελφή του, γιατί…  «πήρε τον αργολάβο(1) και πήγε στο καφενέ!!! Στο καφενέ διέταξε (2) η κακούργα σουμάδα και  ναργιλέ…!!!» και πολλές άλλες ιστορίες που η λαϊκή παράδοση «έπλεκε» με μεγάλη τέχνη και διέδιδε σε χρόνο απίστευτα γρήγορο!  Κάποια από εκείνα τα βράδια «κοινωνούσαμε» με ψωμί πυρωμένο στη γωνιά και βουτηγμένο σε λάδι και κρασί. Ζούπα το λέγαμε. Το συνοδεύαμε με ωμό κρεμύδι και φέτα. Μοναδικές γεύσεις που το σπιτίσιο ψωμί και το βοστυλίδι,  άφησαν χαραγμένες στη μνήμη για πάντα!  
 Κυριακές και Τετάρτες τα βράδια, ακούγαμε το θέατρο από το ραδιόφωνο. Τις βραδιές εκείνες… μάθαμε πολιτισμό. "Πέρασε κάμπους και βουνά και πανηγύρια πέρασε στην αγκαλιά των κοριτσιών…". «Ματωμένος Γάμος» του Λόρκα. Το θυμάμαι από τότε... το τραγουδούσε υπέροχα ο νόνος μου.....
Έτσι θυμάμαι εγώ τα χρόνια της δικής μου  «αιθαλομίχλης». Χρόνια γεμάτα με  αγάπη και οικογενειακή  ζεστασιά! Μα πάνω απ’ όλα χρόνια συντροφικότητας και αλληλεγγύης!
Καλή χρονιά να έχουμε!!!  
Τάσος Καβαλλιεράτος.
(1)    Αργολάβος= Εραστής.
(2)    Διέταξε = παρήγγειλε.