Στόχος ήταν η προσωρινή διακυβέρνηση του νησιού από τους επαναστάτες, εφόσον η επιτυχής έκβαση της εξέγερσης θα κατέληγε στην αιχμαλωσία του τοποτηρητή Ντ’ Έβερτον και της φρουράς του.
Οι χωρικοί και οι κάτοικοι των πόλεων, κατευθυνόμενοι προς το Αργοστόλι, κτυπήθηκαν από Άγγλους στρατιώτες και ντόπιους αστυνομικούς και είχαν τρεις νεκρούς και πολλούς τραυματίες.

Εξέγερση άναψε και στο Ληξούρι, με μεγαλύτερη επιτυχία, λόγω του μικρότερου αριθμού αστυνομικών, αλλά και της προσχώρησης πολλών εξ αυτών στις επαναστατικές ομάδες. Οι χωρικοί κατέλαβαν τα κρατητήρια, απελευθέρωσαν τους φυλακισμένους, ενώ δεν πρόλαβαν να καταλάβουν τα δικαστήρια, ώστε να καταστρέψουν τα χρεώγραφα και τα ομόλογα, που τους κρατούσαν οικονομικούς δέσμιους της εξουσίας.

Οι μάχες συνεχίστηκαν στην ύπαιθρο, σε μικρότερη ένταση και έκταση, τις επόμενες μέρες. Στη διάλυση των επαναστατών βοήθησε η αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων από την Κέρκυρα και την Ιθάκη.

Ο αρμοστής Σίτον ξεκίνησε τις ενέργειες εντοπισμού και τιμωρίας των πρωτεργατών του κινήματος. Από τους 58 συλληφθέντες, οι 18 κρίθηκαν ένοχοι εσχάτης προδοσίας, ενώ οι υπόλοιποι αφέθηκαν ελεύθεροι. Ανάμεσα στους τελευταίους ήταν και οι Ριζοσπάστες Γεράσιμος Λιβαδάς, Ιερώνυμος Τυπάλδος Πρετεντέρης, ιερέας Παΐσιος Μεταξάς, Ηλίας Ζερβός κ.ά., γεγονός που προκάλεσε τη δυσαρέσκεια των ντόπιων αρχόντων και το αίτημα του Σίτον να επανεξεταστεί η υπόθεση.

Παρά την έλλειψη συνεκτικής οργανωτικής δομής και συντονισμού, η εξέγερση της Σκάλας ενδυνάμωσε το κίνημα στα νησιά και ενίσχυσε την αγωνιστική αυτοπεποίθηση του λαού.
 1. Γεώργιος Μοσχόπουλος, Ιστορία της Κεφαλλονιάς, ό.π. σελ. 174.

    Άρδην τ. 68

http://www.ardin.gr/?q=node/321

Φωτό από το www.corfuhistory.eu